Życie jest ciągłym oczekiwaniem
Igraszką losu z przeznaczeniem
Powtórką z prawd darowanych
Spacerem przed własnym cieniem
Głośną spowiedzią z tego co było
Ciszą nadziei trwaniem w obłędzie
Życie jest jednym stałym pytaniem
O jutro czy jeszcze będzie
NIE MA ...
To co było wierszem
Stało się prozą
Po zasuszonych kwiatach
Został ślad w albumie
A gdzie są szepty uniesienia
Blask oczu i ust pragnienia
Rozpalone serca co biły łomotem
I to wszystko co było potem
Tak trudno zrozumieć
Po prostu - nie ma
CZEGO MI ŻAL
Żal mi kwiatów
Minionego lata zerwanych
Żal mi ptaków
W locie przez morza zabranych
Pocałunków za wcześnie rozdanych
Uczuć co miały pokonać czas
Do ziemi zakopanych
Ginącego świata
Z przyczyn powszechnie znanych
I nas bliskich sobie
A niepojednanych
